εργασία_Chapter 7

Δεν υπάρχει πόλεμος σ’ αυτόν τον κόσμο; Δεν είναι η ζωή του σαν τις μέρες ενός μισθωτού εργάτη;

Σαν υπηρέτης που λαχταρά για σκιές, σαν μισθωμένος εργαζόμενος που ελπίζει για μισθό.

Περνάω επίσης τις δυσκολίες του ήλιου και του φεγγαριού, και η κούραση της νύχτας καθορίζεται για μένα.

Όταν ξαπλώνω, λέω, “Πότε θα σηκωθώ και θα περάσει η νύχτα;” Πήγαινα μπρος-πίσω μέχρι την αυγή.

Το σώμα μου είναι τυλιγμένο σε έντομα και σκόνη. Το δέρμα μου μόλις έκλεισε και μετά έσπασε πάλι.

Οι μέρες μου είναι γρηγορότερες από μια άκατο, καταναλωμένες στην απελπισία.

Σε παρακαλώ, έλειψα, η ζωή μου είναι μόνο μια ανάσα. Τα μάτια μου δεν θα ξαναδούν τον Φούλ.

Ο άνθρωπος που με παρακολουθεί δεν θα με δει πια με τα μάτια του. Τα μάτια σου είναι πάνω μου, αλλά δεν είμαι πια εκεί.

Τα σύννεφα διαλύθηκαν και πέρασαν. Ομοίως, ακόμα και όταν κάποιος κατεβαίνει στον κάτω κόσμο, δεν θα ανέβει ποτέ ξανά.

Δεν επιστρέφει πλέον στο σπίτι του, και η πατρίδα του δεν τον γνωρίζει πλέον.

Δεν απαγορεύω το στόμα μου. Είμαι γεμάτος θλίψη και πρέπει να μιλήσω. Είμαι στεναχωρημένος και πρέπει να εκφράσω τη λύπη μου.

Είπα στον Θεό, είμαι ωκεανός ή μεγάλο ψάρι, αλλά με υπερασπίζεσαι;

Αν πεις, το κρεβάτι μου θα με παρηγορήσει, ο καναπές μου θα εξηγήσει τις θλίψεις μου.

Με τρομάζεις με όνειρα και με τρομάζεις με οράματα.

Ακόμα κι εγώ θα προτιμούσα να πνιγώ μέχρι θανάτου, παρά να κρατήσω όλα μου τα κόκαλα.

Απεχθάνομαι τη ζωή και δεν θέλω να ζήσω για πάντα. Άσε με ήσυχη, γιατί όλες μου οι μέρες είναι άδειες.

Τι είναι ένα άτομο; Τον θεωρείς σπουδαίο και τον παίρνεις στην καρδιά,

Εξετάστε τον κάθε πρωί και συνεχώς τον δοκιμάζετε.

Πότε θα σταματήσεις να με κοιτάς και θα με αφήσεις να καταπιώ το σάλιο μου;

Κύριε που παρατηρεί, αν είμαι ένοχος, τι κακό σε κάνει αυτό; Γιατί με χρησιμοποιείς ως στόχο σου και με κάνεις να μισώ τη ζωή μου;

Γιατί δεν συγχωρείς τις παραβάσεις μου και να πάρεις τις αμαρτίες μου; Τώρα θα ξαπλώσω στη σκόνη. Πρέπει να με ψάξεις επιμελώς, αλλά δεν είμαι πια εκεί.