ποίημα_Chapter 60

Όταν ο Δαβίδ ήταν σε πόλεμο με τον Αραμ μεταξύ των δύο ποταμών και με τον Αραμ στη Ζόβα, ο Ιωάβ γύρισε πίσω και επιτέθηκε στον Εδωμ, σκοτώνοντας 12000 ανθρώπους. Εκείνη την εποχή ο Δαβίδ έγραψε αυτό το χρυσό ποίημα για να μάθουν οι άνθρωποι και να παραδώσουν στον αγωγό, φωνάζοντας τα κρίνα ως αποδεικτικά στοιχεία. Θεέ μου, μας εγκατέλειψες και μας κατέστρεψες. Είσαι θυμωμένος μαζί μας, σε παρακαλώ αναβίωσέ μας.

Κάνεις τη γη να τρέμει και να θρυμματίζεται. Παρακαλώ θεραπεύστε την ρωγμή. Επειδή το έδαφος τρέμει.

Αφήνεις τους ανθρώπους σου να αντιμετωπίσουν δυσκολίες. Μας ζήτησες να πιούμε το κρασί που μας κάνει να κουνιόμαστε.

Δώσε ένα λάβαρο στους φοβούμενους σε, ώστε να υψωθεί για την αλήθεια. (Xila)

Απάντησέ μας και σώσε μας με το δεξί σου χέρι, ώστε αυτοί που αγαπάς να σωθούν.

Ο Θεός μου υποσχέθηκε με την αγιότητά του ότι θα χαρώ. Θέλω να δείξω το σπαθί μου ξεχωριστά και να μετρήσω την αραιά κοιλάδα.

Ο Gilead ανήκει σε μένα. Ο Μανασσής είναι και δικός μου. Ο Γιίλιαν φυλάει το κεφάλι μου. Ο Τζούντα είναι το προσωπικό μου.

Ο Μοαβίτης είναι η λεκάνη κολύμβησής μου. Θέλω να πετάξω τα παπούτσια μου ανατολικά. Φίλιξ, μπορείς ακόμα να μου ζητωκραυγάσεις;

Που μπορεί να με οδηγήσει στην οχυρωμένη πόλη. Που μπορεί να με οδηγήσει στην Ανατολή.

Θεέ μου, δεν μας εγκατέλειψες; Θεέ μου, δεν θα πας με το στρατό μας;

Παρακαλώ βοηθήστε μας να επιτεθούμε στον εχθρό, γιατί η ανθρώπινη βοήθεια είναι μάταια.

Βασιζόμαστε στον Θεό για να ασκήσει μεγάλη δύναμη, επειδή Αυτός είναι που ποδοπατάει τους εχθρούς μας.