2 Κορίνθιοι_Chapter 7

Αγαπητοί αδελφοί, αφού έχουμε τέτοιες υποσχέσεις, ας εξαγνιστούμε, ας αφαιρέσουμε όλες τις ακαθαρσίες από το σώμα και την ψυχή μας, ας φοβηθούμε τον Θεό και ας είμαστε άγιοι.

Πρέπει να έχεις γενναιόδωρη καρδιά να μας φιλοξενήσεις. Δεν αδικήσαμε κανέναν, ούτε διαφθορίσαμε κανέναν, ούτε εκμεταλλευτήκαμε κανέναν.

Δεν το λέω αυτό για να σε καταδικάσω. Έχω ήδη πει ότι είστε πάντα στις καρδιές μας, πρόθυμοι να ζήσετε και να πεθάνετε μαζί σας.

Σου μιλάω τολμηρά. Είμαι γεμάτος παρηγοριά εξαιτίας της υπερβολικής υπερηφάνειας σου. Είμαστε εξαιρετικά χαρούμενοι σε όλες τις δυσκολίες.

Όταν φτάσαμε στην πΓΔΜ, τα σώματά μας δεν ήταν ειρηνικά, και ήμασταν περικυκλωμένοι από κακουχίες, πολέμους έξω και φόβους μέσα μας.

Αλλά ο Θεός που παρηγορεί τους αποθαρρυμένους μας παρηγορεί μέσω του Τίτου.

Όχι μόνο ήρθε, αλλά και μας παρηγορούσε με την παρηγοριά που έλαβε από εσάς. Γιατί μου είπε τη λαχτάρα, τη θλίψη και την καλοσύνη σου προς εμένα, κάνοντας με ακόμα πιο ευτυχισμένη.

Σου έγραψα νωρίτερα για να εκφράσω τη λύπη μου. Αν και το μετάνιωσα αργότερα, δεν το μετανιώνω τώρα. Επειδή ξέρω ότι το γράμμα σου προκάλεσε θλίψη, αλλά είναι μόνο προσωρινό.

Τώρα χαίρομαι, όχι επειδή λυπάσαι, αλλά επειδή έχεις τύψεις από τη θλίψη σου. Ανησυχώντας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, δεν θα υποστείτε καμία απώλεια εξαιτίας μας.

Εξαιτίας της λύπης σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, δημιουργείται μια λύπη χωρίς τύψεις, οδηγώντας στη σωτηρία. Αλλά οι κοσμικές ανησυχίες μπορούν να οδηγήσουν στο θάνατο.

Βλέπετε, είστε θλιμμένοι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και από τότε και στο εξής, έχετε δείξει τόση επιμέλεια, αυτοεξομολόγηση, μίσος, φόβο, λαχτάρα, ενθουσιασμό και τιμωρία (ή αυτοκατηγορία).

Αν και σας έχω ξαναγράψει, δεν γράφω για εκείνους που έχουν αδικήσει ή για εκείνους που έχουν αδικηθεί, αλλά για να δείξω την ανησυχία σας για εμάς ενώπιον του Θεού.

Ως εκ τούτου, παρηγορηθήκαμε, και εν μέσω της παρηγοριάς, ήμασταν ακόμα πιο ευχαριστημένοι επειδή όλοι κάνατε τον Τίτο να αισθάνεται ευτυχισμένος και χαρούμενος στην καρδιά του.

Αν σε επαινούσα για οτιδήποτε στον Τίτο, δεν θα ντρεπόμουν. Επειδή ο έπαινος μου για σένα στον Τίτο έγινε αληθινός. Όπως σας είπα, είναι επίσης αλήθεια.

Και ο Τίτος θυμήθηκε την υπακοή όλων σας, πώς τον δεχτήκατε με φόβο και τρέμουλο, και η αγάπη του για σας έγινε ακόμα πιο καυτή.

Τώρα χαίρομαι που μπορώ να σε εμπιστευτώ σε όλα.