ποίημα_Chapter 141

Κύριε, σε κάλεσα, έλα γρήγορα σε μένα. Όταν σε καλώ, μπορείς να ακούσεις προσεκτικά τη φωνή μου.

Είθε οι προσευχές μου να εμφανιστούν μπροστά σου σαν λιβάνι. Να σηκώσω το χέρι μου στην προσευχή, σαν να προσφέρω μια αργή θυσία.

Κύριε, συγκράτησε το στόμα μου και φυλάξτε το στόμα μου.

Παρακαλώ, μην αφήσετε την καρδιά μου να στραφεί στο κακό, ώστε να περπατήσω μαζί με τους κακοποιούς σε κακά έργα. Ούτε εμένα μου ζητάνε να φάω το νόστιμο φαγητό τους.

Το να επιτρέψεις στους δίκαιους να με χτυπήσουν θεωρείται έλεος. Ας κατηγορήσει εμένα, αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως αλοιφή στο κεφάλι μου. Μην αποφεύγεις το κεφάλι μου. Ακόμα προσεύχομαι όσο κάνουν κακό.

Ο δικαστής τους έπεσε κάτω από την πέτρα. Όλοι πρέπει να ακούσουν τα λόγια μου, γιατί είναι γλυκά.

Τα κόκκαλα μας είναι διάσπαρτα γύρω από τον τάφο, σαν κομμάτια χώματος που χρησιμοποιούνται από ανθρώπους για να οργώσουν και να σκάψουν το έδαφος.

Κύριε Θεέ μου, τα μάτια μου είναι πάνω σου. Προσεύχομαι σε σένα, σε παρακαλώ μην με αφήνεις μόνη.

Σε παρακαλώ προστάτεψέ με από τις παγίδες που μου έχουν θέσει οι κακοί άνθρωποι και τις παγίδες των κακοποιών.

Είθε οι κακοί να πέσουν στο δίχτυ μου, αλλά εγώ να δραπετεύσω.