ποίημα_Chapter 90

Κύριε, ήσουν η κατοικία μας για γενιές.

Τα βουνά δεν έχουν ακόμα γεννηθεί, και δεν έχετε δημιουργήσει τη γη ή τον κόσμο.

Επιστρέφετε τους ανθρώπους σε σκόνη, λέγοντες, Ο λαός σας θα επιστρέψει.

Κατά τη γνώμη σας, χίλια χρόνια είναι σαν χθες που πέρασε, και επίσης σαν νυχτερινή αλλαγή.

Τους ζητάς να βιαστούν σαν νερό. Είναι σαν να κοιμούνται. Το πρωί μεγαλώνουν σαν γρασίδι.

Βγάλτε και μεγαλώνετε το πρωί, και κόψτε στεγνά το βράδυ.

Μας καταβροχθίζει ο θυμός σου και μας τρομοκρατεί η οργή σου.

Έβαλες τις αμαρτίες μας μπροστά σου, τις κρυμμένες αμαρτίες μας στο φως του προσώπου σου.

Οι μέρες που περάσαμε ήταν όλοι υπό την οργή σου. Τα χρόνια που περάσαμε φαίνονται σαν αναστεναγμός.

Η διάρκεια ζωής μας είναι εβδομήντα ετών. Αν είναι δυνατό, μπορεί να φτάσει στα 80χρονα. Αλλά αυτό που επαινείται μεταξύ αυτών δεν είναι παρά μόχθος και θλίψη. Σε μια στιγμή, ήταν άδειο και πετάξαμε μακριά σαν να πετάξαμε μακριά.

Ποιος ξέρει τη δύναμη του θυμού σου; Ποιος ξέρει την οργή σου σύμφωνα με τον σεβασμό που σου αξίζει;

Παρακαλώ δίδαξε μας πώς να μετράμε τις ημέρες μας, ώστε να αποκτήσουμε σοφή καρδιά.

Κύριε, πόσο θα περιμένουμε; Σε παρακαλώ γύρνα πίσω και λυπήσου για τον υπηρέτη σου.

Παρακαλώ γεμίστε μας με την καλοσύνη σας νωρίς, ώστε να χαρούμε και να γιορτάζουμε για μια ζωή.

Σε παρακαλώ κάνε μας ευτυχισμένους σύμφωνα με τις ημέρες που μας προκάλεσες πόνο και τα χρόνια που υποφέραμε.

Είθε οι πράξεις σου να αποκαλυφθούν στον υπηρέτη σου. Είθε η δόξα σου να αποκαλυφθεί στους απογόνους τους.

Είθε η δόξα του Θεού μας να είναι επάνω μας. Είθε να υποστηρίξετε το έργο των χεριών μας. Η δουλειά που κάνουμε με τα χέρια μας, να σταθείς σταθερή.