ποίημα_Chapter 63

Και οτε ητο ο Δαβιδ εν τη ερημω Ιουδα, εγραψε το ποιημα τουτο Θεε, συ εισαι ο Θεος μου και θελω σε ζητησει ειλικρινα. Σε μια γη ξηρασίας, κόπωσης και έλλειψης νερού, σε λαχταρώ, η καρδιά μου σε λαχταρά.

Κάποτε σε κοίταξα στο ιερό, για να δω τη δύναμή σου και τη δόξα σου.

Επειδή η αγάπη σου είναι καλύτερη από τη ζωή, τα χείλη μου θα σε δοξάσουν.

Όταν είμαι ακόμα ζωντανός, θα σε επαινέσω έτσι. Θα σηκώσω το χέρι μου στο όνομά σου.

Σε θυμάμαι στο κρεβάτι, σε σκέφτομαι τη νύχτα, η καρδιά μου είναι σαν να είμαι γεμάτη λίπος μυελού των οστών. Θέλω επίσης να σε επαινέσω με χαρούμενα χείλη.

Επειδή με βοήθησες, ζητωκραυγάζω κάτω από τη σκιά των φτερών σου.

Η καρδιά μου σε ακολουθεί σφιχτά. Το δεξί σου χέρι με στηρίζει.

Αλλά αυτοί που θέλουν να καταστρέψουν τη ζωή μου θα πάνε υπόγεια.

Θα σκοτωθούν από σπαθιά και θα φαγωθούν από άγρια σκυλιά.

Αλλά ο βασιλιάς θα χαρεί με τον Θεό. Όποιος ορκίζεται σ’ αυτόν πρέπει να καυχηθεί. Γιατί το στόμα ενός ψεύτη θα σωπάσει.