ποίημα_Chapter 52

Γιατί καυχιέσαι για το αδίκημά σου, πολεμιστή; Είπε Δοί ο Εδωμίτης προς τον Σαούλ, ο Δαβίδ έφτασε στον οίκο του Αχιμελέχ. Εκείνη την εποχή ο Δαβίδ έγραψε αυτό το ποίημα διδασκαλίας και το παρέδωσε στον κύριο ερμηνευτή. Η αγάπη του Θεού είναι αιώνια.

Η γλώσσα σου είναι πονηρή και απατηλή, σαν ξυράφι που χτυπά γρήγορα τους ανθρώπους.

Αγαπάς το κακό περισσότερο από το καλό, αλλά αγαπάς το ψέμα και δεν μιλάς για δικαιοσύνη. (Xila)

Μια απατηλή γλώσσα, αγαπάς να λες όλα τα λόγια της καταστροφής.

Ο Θεός θα σε καταστρέψει για πάντα. Θα σε πάρει μακριά, θα σε βγάλει από τη σκηνή σου και θα σε βγάλει από τη γη των ζωντανών. (Xila)

Ο δίκαιος θα δει και θα φοβηθεί και θα γελάσει μ’ αυτόν.

Κοίτα, αυτό είναι το άτομο που δεν βασίζεται στον Θεό ως δύναμη του. Βασιζόμενος αποκλειστικά στον άφθονο πλούτο του, καθιερώθηκε στο κακό.

Όσο για μένα, είμαι σαν την πράσινη ελιά στο ναό. Πάντα θα βασιστώ στο έλεος του Θεού.

Θα σε ευχαριστήσω για πάντα, γιατί το έκανες αυτό. Και εγώ θα κοιτάξω το όνομά σου ενώπιον του αγίου λαού σου. Αυτό το όνομα αρχικά προοριζόταν να είναι όμορφο.