ποίημα_Chapter 39

Κάποτε είπα, “Θα προσέχω με τους λόγους και τις πράξεις μου, ώστε η γλώσσα μου να μην αμαρτήσει”. Όταν οι κακοί είναι μπροστά μου, θα χρησιμοποιήσω δακτυλίδι μάσησης για να κρατήσω το στόμα μου.

Έμεινα σιωπηλός, δεν έλεγα καν καλά λόγια. Η θλίψη μου ενεργοποιήθηκε.

Η καρδιά μου καίγεται μέσα μου. Όταν διαλογίζομαι, η φωτιά καίει και μιλάω με τη γλώσσα μου.

Κύριε, ας μάθω το τέλος της ζωής μου και το μήκος των ημερών μου· ας μάθω πόσο σύντομη είναι η ζωή μου.

Κάνεις τις μέρες μου στενές σαν παλάμη. Τα χρόνια της ζωής μου δεν είναι σαν τίποτα μπροστά σου. Όταν όλοι είναι πιο ασφαλείς, είναι εντελώς ψευδαίσθηση. (Xila)

Οι πράξεις του κόσμου είναι ψευδαισθήσεις. Ήταν απασχολημένοι και μάταια. Μαζέψτε θησαυρό, δεν ξέρω ποιος θα τον συλλέξει στο μέλλον.

Κύριε, τι περιμένω τώρα; Η ελπίδα μου νοιάζεται για σένα.

Σε παρακαλώ σώσε με από όλες τις παραβάσεις μου. Μην με υποτάσσεις στην ντροπή των ανόητων.

Επειδή αυτό που έχω συναντήσει είναι από σένα, παραμένω σιωπηλός.

Σε παρακαλώ, άσε την τιμωρία σου από μένα. Εξαιτίας της τιμωρίας του χεριού σου, θα εξαλειφθώ.

Όταν τιμωρείς κάποιον για τις αμαρτίες του, κάνε το χαμόγελό του να εξαφανιστεί, σαν ρούχα που δαγκώθηκαν από έντομα. Ο κόσμος είναι πραγματικά ψευδαίσθηση. (Xila)

Ω Θεέ μου. Παρακαλώ ακούστε τις προσευχές μου και δώστε προσοχή στις κραυγές μου. Έχυσα δάκρυα, σε παρακαλώ μην είσαι σιωπηλός. Διοτι ειμαι ξενος και ξενος ενωπιον σου, οπως οι προγονοι μου.

Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με, ώστε να μπορέσω να ανακτήσω τις δυνάμεις μου πριν φύγω χωρίς να επιστρέψω.