Εκκλησιαστής_Chapter 1

Οι λογοι του υιου του Δαβιδ, του ιεροκήρυκα, οστις εβασιλευσεν εν Ιερουσαλημ.

Ο ιεροκήρυκας είπε, “Κενό του κενού, κενό του κενού”. Όλα είναι κενό.

Ποιο είναι το όφελος όλης της ανθρώπινης εργασίας, ακόμα και της εργασίας του κάτω από τον ήλιο;

Μια γενιά πέρασε και μια άλλη γενιά ήρθε. Η γη θα αντέξει για πάντα.

Ο ήλιος ανατέλλει, ο ήλιος δύει, γρήγορα πίσω από εκεί που ήρθε.

Ο άνεμος φυσά νότια και στη συνέχεια στρίβει βόρεια, συνεχώς περιστρέφεται και επιστρέφει στο αρχικό μονοπάτι.

Ποτάμια ρέουν μέσα στη θάλασσα, αλλά η θάλασσα δεν ικανοποιείται. Από πού ρέουν τα ποτάμια και πού επιστρέφουν.

Όλα είναι βαρετά. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκφραστεί πλήρως. Το να βλέπεις δεν αρκεί, η ακοή δεν αρκεί.

Ό,τι ήδη υπάρχει, θα ξανάρθει αργότερα. Αυτό που έχει ήδη γίνει πρέπει να γίνει ξανά αργότερα. Δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από το φως του ήλιου.

Υπάρχει κάτι που οι άνθρωποι μπορούν να δείξουν και να πουν ότι αυτό είναι νέο; Αναπάντεχα, υπήρχε ήδη στην προηγούμενη γενιά μας.

Η προηγούμενη γενιά δεν θυμόμαστε, ούτε και η μελλοντική γενιά θα θυμόμαστε.

Εγώ, ο κήρυκας, υπήρξα ο βασιλιάς του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ.

Αφιέρωσα τον εαυτό μου στην αναζήτηση και διερεύνηση όλων όσων γίνονται στον κόσμο με σοφία, και έμαθα ότι ο Θεός έχει εκπαιδεύσει τον κόσμο μέσα από τεράστια εργασία.

Το μόνο που βλέπω να γίνεται κάτω από τον ήλιο είναι το κενό και το κυνήγι του ανέμου.

Η κάμψη δεν μπορεί να ισιωθεί, και ό,τι λείπει δεν μπορεί να μετρηθεί.

Σκέφτηκα εν τη καρδια μου, λεγων, Ευκτησα μεγαλην σοφιαν, υπερτερον παντος του λαου του εμπροσθεν μου εν Ιερουσαλημ. Και έχω βιώσει πολλά πράγματα σοφίας και γνώσης στην καρδιά μου.

Εστιάζομαι στο να διακρίνω σοφία, αλαζονεία και άγνοια. Ξέρω ότι και αυτό πιάνει τον άνεμο.

Γιατί όσο περισσότερη σοφία υπάρχει, τόσο περισσότερη θλίψη υπάρχει. Όσοι αυξάνουν τη γνώση αυξάνουν τη θλίψη.